 |
De vakjury
“Het meest spectaculaire en verrassende ontwerp. Een kiosk als een kunstwerk, een kiosk met een souterrain als winkeltje, als galerietje met het dak als podium. Een spiraalvormig frame draait de hoogte in met bekende Strijpenaren vereeuwigd in een stalen silhouet. Vervreemdend en contrasterend naar de omgeving. Het ontwerp zorgt voor verleiding maar (…) de jury vond het plan te expressief.”
|
|
|
| Kiosque Dansant St. Trudoplein Eindhoven |
Het antwoord is eerlijk
Weinigen weiden verder uit over het bestaansrecht van een kiosk op het Sint Trudoplein. En diegenen die dat doen, dwalen in een onbezonnen vlaag van nostalgie langs dorpse jeugdherinneringen: braderie, carnaval met drie karren, de jaarlijkse autozegening (“hebt u dat nog gekend...?”), maar ook “...m’n eerste kus”. Amper opmerkelijk is dat het gevoel bij de kiosk veel meer in de herinnering leeft dan de details van het authentieke bouwwerkje waar dit allemaal plaats had. De kiosk van de herinnering is enkel nog een pictogram. Dubbelklikken voor vertrouwde gezelligheid.
Het antwoord is beknopt
Eén krachtige terugblik weten de meesten van ons dus feilloos naar voren te halen. Een aantal wordt al wat moeilijker. Maar zelden heeft de kiosk van de herinnering een rol in onze dagelijkse routine. Het zijn de jaarlijks terugkerende evenementen die de behoefte aan zo’n gebouwtje voeden. Evenementen die incidenten zijn geworden en daarmee is ook de verschijningsvorm soms gedegenereerd tot alleen maar de noodzaak: podium, palen, paraplu.
Het antwoord is bemoedigend
Toch, we missen de kiosk. Een Nederlandse kiosk geeft de Nederlander (lees: Strijpenaar) een gevoel van cohesie met zijn omgeving. De aanblik doet hem herinneren aan een toekomstige ontmoeting. Niet zoals een Franse, Spaanse of Engelse kiosk, waar velen met koffie en krant iedere ochtend de dag anoniem, maar gezamenlijk aftrappen. Nee, volgende maand… want dan staan de Kraaiers weer op het programma. Gewoontes veranderen en de Strijpse interesse om dagelijkse activiteiten rondom de kiosk te (ont)plooien is bemoedigend. De routine van de vele lunch-wandelaars, schoolgaande kinderen, kleine middenstanders met hun 5-minuten-clientèle is door de kiosk te kanaliseren.
Wat was de vraag ook alweer?
De vraag is dus eigenlijk niet om een kiosk-achtige kiosk te maken. De vraag is om een aanleiding te maken voor een herinnering, voor een activiteit en voor een ongedwongen ontmoeting. Een sprekend gebaar probeert deze drie aanleidingen te verenigen.
De aanleiding voor de herinnering
De kiosk is altijd een anonieme speler van de herinnering geweest. Het gevoel bij de kiosk is levendig, maar de kiosk zelf niet. De kracht van een kiosk op het Sint Trudoplein is dan ook dat hij zelfstandig zijn plaats kan verwerven. Zoals kunst dat doet. Bruisend en dynamisch. Daarom: de kiosk moet een feest van herkenning zijn!
De aanleiding voor activiteit
Een kiosque vivant is een veelgebruikte kiosk. Evenementen zullen hem vanzelfsprekend opzoeken. Maar om dagelijks gebruik te stimuleren moeten de kiosk-activiteiten afwisselend en verrassend zijn. Dit vraagt om diverse situaties: open-dicht, warm-koud, licht-donker, nostalgisch-trendy, noem maar op. Daarom: de kiosk heeft generieke eigenschappen en voorzieningen waarin altijd plaats is voor deze afwisseling.
De aanleiding voor de ongedwongen ontmoeting
De verschijningsvorm bepaalt of zowel evenementen als kleine dagelijkse handelingen te verenigen zijn. Van oudsher is de kiosk rond en alzijdig, eigenlijk een vorm die afstoot. Alleen de centrale positie op het plein zorgt voor een doelbewuste (maar niet toevallige) aantrekkingskracht. Daarom: de kiosk is onderdeel van de natuurlijke bewegingen op het plein en nodigt uit tot spontaniteit.
|
projectgegevens
| opdrachtgever |
gemeente Eindhoven
Stichting Kiosk Strijp |
| locatie |
St. Trudoplein, Eindhoven |
| projectarchitect |
Adriaan Boertjes
Bas Gijselhart |
|
home > studies > Kiosk St. Trudoplein Eindhoven |
|
|
